XIII rocznica śmierci Andrzeja Bączkowskiego

Uciekający czas najlepiej widzimy po dorastających dzieciach, odejściu bliskich lub odejściu osób wybitnych, nietuzinkowych.

Jedną z takich wybitnych postaci na polskiej scenie życia społeczno-politycznego był Andrzej Bączkowski. I właśnie widzimy jak ucieka czas. Oto dzisiaj obchodzimy już trzynastą rocznicę śmierci tego twórcy podstaw dialogu społecznego w Polsce. O A. Bączkowskim napisano już wiele i zapewne jeszcze niejednokrotnie ktoś podejmie próbę zmierzenia się biografią tej postaci. O jego osiągnięciach świadczą choćby tytuły i odznaczenia (Urzędnik Roku w 1995 r., laureat Nagrody Kisiela w 1996 r., a pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski). Jednakże rocznice śmierci napawają raczej zadumą nad tym co pozostaje w nas.

A. Bączkowski, główny architekt Trójstronnej Komisji, w jej powstanie włożył dużo wysiłku. Powołanie tego ciała dialogowego było jednym z największych osiągnięć, ale trzeba też zauważyć, że było efektem żmudnej i pełnej pokory wobec rzeczywistości pracy wielu środowisk. Nie sposób przecenić roli A. Bączkowskiego w kształtowaniu tej instytucji, jak również w kształtowaniu całego procesu dialogu społecznego. Ale trzeba przypomnieć, że negocjowany przez niego pakt o przedsiębiorstwie państwowym w trakcie przekształcenia (na mocy którego powstała Trójstronna Komisja), był wyrazem sprzeciwu wobec prowadzenia transformacji ustrojowej ponad ludźmi, bez negocjacji i rozmów.

Z tego przesłania może wynikać dzisiejsza siła Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych:     z przekonania, że tylko rozmowa, dialog prowadzony w dobrej wierze, z poszanowaniem każdej ze stron i zrozumieniem racji i argumentów mają charakter uniwersalny i uzyskują szeroką społeczną akceptację. I w jakiejkolwiek formule będzie dialog funkcjonował, tylko wówczas może pełnić najważniejszą rolę w godzenia interesów i służyć dobru wspólnemu.