Osoby należące do związku zawodowego lub pozostające poza nim nie mogą ponosić z tego tytułu ujemnych konsekwencji. Za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu z powodu przynależności do związku zawodowego lub pozostawania poza nim albo wykonywania funkcji związkowej może być uznane takie różnicowanie, którego skutkiem jest m.in.:
-
odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku prawnego,
-
niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę zarobkową lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą zarobkową,
-
pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe.
Pracownikowi, który stał się ofiarą dyskryminacji ze względu na status związkowy przysługuje na podstawie art. 183d ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. -Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, z późn. zm.) prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę uregulowane ustawą z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177, z późn. zm.). Do innych niż pracownicy osób wymienionych w art. 3 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych przepisy art. 183d i art. 183e Kodeksu pracy stosuje się odpowiednio. Ustalając w konkretnej sprawie odszkodowanie, sąd powinien uwzględniać rodzaj i intensywność działania dyskryminacyjnego pracodawcy oraz jego skutki. Zgodnie z art. 183e ust. 1 Kodeksu pracy skorzystanie z uprawnień przysługujących z tytułu naruszenia zasady równego traktowania nie może być podstawą niekorzystnego traktowania, a także nie może powodować jakichkolwiek negatywnych konsekwencji wobec osoby, która z nich skorzystała. Podobna ochrona jest stosowana, zgodnie z art. 183e ust. 2 Kodeksu pracy, również wobec osoby, która udzieliła w jakiejkolwiek formie wsparcia osobie korzystającej z uprawnień przysługujących z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu.
Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej
Departament Dialogu i Partnerstwa Społecznego
